Lekcja 16

Struktura przestrzenna (trzeciorzędowa). Najwyższa rangą struktura to ułożenie przestrzenne wszystkich makrofilamentów. O jej wyglądzie decydują cząstki zwane izodrionami. Ma największe znaczenie przy ukazaniu poprawnego skutku rytuału. Poznamy cztery podstawowe struktury ale nie możemy zapomnieć, ze tak naprawdę jest ich nieskończenie wiele. Wyróżniamy: a) serię linearną b) serię wibracyjną c) serię semi-sferyczną d) serię sferyczną. Seria liniowa jest najczęściej spotykana i występuje głównie w rytuałach ofensywnych oraz o bardzo nieskomplikowanych skutkach. Seria wibracyjna to struktura charakteryzująca rytuały „umysłowe” np. symonia. Wszystkie pochodne serii sferycznej idealnie nadają się na strukturę ochronną rytuałów defensywnych.

Procesy niszczenia struktur. Każda z wyżej wymienionych struktur może ulec zniszczeniu w skutek silnego urazu mechanicznego, antyzaklecia, kontr-rytuału i wielu innych czynników. Największym zagrożeniem dla struktury pierwszorzędowej jest: ingresja czyli zlanie dwóch rozdzielnych filamentów w jeden, delecja czyli całkowite usunięcie wybranego filamentu oraz  inwersja czyli przestawienie kolejności filamentów. Struktura drugorzędowa ulega zjawisku resekwentyzmu czyli nieprawidłowemu ułożeniu się makrofilamentów w przestrzeni. Struktura trzeciorzędowa ulega rozproszeniu aldewizyjnymemu ( w skutek odbicia od innego czaru) i Awizacji (neutralizacja przez inne zaklęcie lub czar)

Lekcja 15

Struktura złożona (drugorzędowa). Struktura drugorzędowa to ułożenie makrofilamentów w przestrzeni względem siebie. Ma ona wpływa na szybkość rytuału. Wiemy, że najszybsze rytuały to te których struktura złożona ma najprostszą (liniową budowę). Natomiast wolniejsze działanie rytuałów spowodowane jest większą liczbą obrotów makrofilamentów wookół siebie. My nauczamy się rozróżniać się cztery takie struktury:

a) liniową

b) spiralę

c) α-helisę

d) rotantę

Lekcja 14

Struktura podstawowa (pierwszorzędowa). Wiemy już,  że w popularnie i schematycznym  przez nas strumieniu energii znajdują się dwa rodzaje cząstek: fotovis (przenoszący światło) i muzoars (przenoszący dźwięk). Nie są to jedyne cząstki występujące w makrofilamentach. Makrofilamenty to zespół trzech lub czterech filamentów. Do tej pory poznaliście filament fotonowy i kantoniczny, są to złączone ze sobą wąskie strumienie światła i dźwięku. Ich połączenie następuje poprzez most nitronowy (związany z azotem w powietrzu) i splot hydroksylowy (związany z parą wodną w atmosferze). Pozostałe niepowiązane ze sobą filamenty to: filament operonowy i filament regulatorowy (tajemniczy). Wiązka operonowa zawiera wszystkie inne cząsteczki odpowiadające za inne cechy efektologiczne: termon (cząstka ciepła), glacion (cząstka chłodu), izodriony (cząstka ukształtowania w przestrzeni), sesmodriony (cząstka wykonująca efekt rytuału) i skwarodriony (określa obszar rażenia). Filament regulatorowy zawiera mało cząsteczek zwanych regulatorami o niewiadomym przeznaczeniu. Poniższy rysunek ilustruje cały makrofilament wraz z składającymi się na niego filamentami.  

Lekcja 13

Dźwięk podobnie jak światło jest cząstką energetyczną powodującą w wyniku reakcji magicznych odbiór zjawisk słuchowych, zatem posiadają właściwości dźwiękowe (muzotoniczne). Cząstki odpowiedzialne za efekty dźwiękowe podczas odprawiania rytuału również posiadają zdolność łączenia się w filementy kantoniczne.  Głośność dźwięku zależy od poprawności wykonania rytuału, ale jego typ możemy podać poprzez wyrażenia matematyczne i tablice ritometryczne.

Przedziały określające dźwięk (M=)

0,01-0,33 szuranie, szelest

0,34-0,46 krótki świst

0,47-0,53 pyknięcie

0,54-0,76 tzw. „grube buczenie”

0,77-1,13 dźwięki mechaniczne

1,14-1,53 wystrzał petardy

1,54-1,88 wybuch

1,89-2,07 tzw. „chóry anielskie”

2,08-2,74 obszar dużego zróżnicowanie dźwięków o mechanicznym brzmieniu

2,75 i więcej dźwięk nie słyszalny przez ludzi (hiperdźwięki)

Lekcja 12

Światło to strumień małych cząstek energii magicznej wywołujących wrażenia wzrokowe. Owe cząstki nie mają masy i przejawiają właściwości fotoniczne (świetlne) tylko wtedy gdy łączą się wibrację czyli filament fotonowy (strumień światła). Światło wydzielane podczas rytuału nie podporządkowuje się prawom fizyki mugolskiej. Często w magii nie określa się kątów padania promieni świetlnych, gdyż jest to zjawisko losowe. Zależność opisująca kolor i typ światła ujęta jest odpowiednim wyrażeniem matematycznym, które sprawdzone w tabelach ritometrycznych pozwala jasno określić efekty świetlne rytuału.

Przedziały określające światło (F=):

0,01-0,24- jasne światło fioletowe

0,24-0,29- jasne mgliste światło niebieskie

0,30-0,47- jasne proste i oślepiające światło błękitne

0,48-0,62- proste światło zielone

0,63-0,84- dym światła zielonego

0,85-1,09- jasne ostre światło czerwone

1,10-1,17- światło czerwone z całkowitym lub niepełnym rozszczepieniem

1,18-1,37- plastyczne światło pomarańczowe

1,38-1,92- jasne proste światło żółte

1,93-2,11- żółte światło mgliste

2,12-3,08- białe oślepiające światło

3,09 i więcej- światło nie rejestrowane przez ludzkie oko (hipofale).

Lekcja 11

Opisując zaklęcie lub dowolny urok, podajemy jego nazwę łacińską, zwyczajową, opisujemy jego cel i efekt, warunki użycia,  ruchy różdżki oraz wszystkie zjawiska dźwiękowe, świetlne, zmiany temperatur i pole rażenia. W wypadku trzeciej gałęzi magii, jaką stanowią rytuały wszystkich tych elementów nie pomijamy. Pamiętamy z wcześniejszych przykładów rytuałów: cel, metodę i sposób ich  przygotowania, ponadto za pomocą równań możemy nawet określić budowę przestrzenna rytuału. Zatem w tym rozdziale zajmiemy się wszystkimi cechami rytuału obejmującymi zakres  magii spostrzeganej naszymi zmysłów.

Nauka zajmująca się odbieraniem magii za zmysłów to efektologia rytualistyczna. Podczas naszych rozważań będziemy badać dwie podstawowe informacje takie jak światło, dźwięk.  Zasady wyznaczania elementów efektologii opierają się o fundamenty ritometryczne (tablica Gabrachta).

Lekcja 10

Symonia to specyficzny rodzaj rytuału bazujący na zasadach hipnozy. Celem symonii jest całkowite odszczepienie umysłu od ciała tak by móc przejąć kontrolę nad materialną częścią organizmu.

Podczas rytuałów symonicznych produkowana jest ogromna ilość energii magicznej, której ilość porównywalna jest z energią zaklęć niewybaczalnych. W tym typie rytuałów jasno widoczny jest fakt, iż podczas odprawiania jakichkolwiek rytuałów produkowana jest większa energia niż ta wydobywająca się z różdżek. Zatem czemu nagminnie korzystamy z tych drugich? Odpowiedz jest prosta. Różdżka jest poręczna, wygodna i łatwa w użyciu. Rytuał to sztuka subtelności, wyczucia, duchowej mocy i wiary. Takie czary pozwalają nam otrzeć się o najefektowniejszy aspekt magii.

Symonie są czarami bardzo praktycznymi. Najważniejsze ich cechy to: wysoka efektywność (prawie 90%) skuteczności, sterowanie psychomediacyjne (czyli za pomocą umysłu osoby która rzuca czar), działa na dużą odległość, nie powoduje efektów ubocznych na ciele ani w psychice zaczarowanych organizmów, jest zaklęciem w pełni odwracalnym, powoduje tzw. recesję świadomości czyli blokuje zdolność organizmu do samodzielnego myślenia, za pomocą jednego rytuału można zawładnąć wieloma istotami (politelonacja).

Omawiane rytuały maja bardzo zróżnicowana budowę gdyż by przesymonować żabę lub słonia trzeba użyć zupełnie innych środków. Ta rozbieżność wynika z kilku faktów: różnicy w masie organizmów, wykształconej emocjonalności i osobniczej silnej woli.

Symonie w historii były często używane. Ich początek bierze się z magii goblinów, której elementy rozwinął człowiek. Wielokrotnie zostały wykorzystane w wojnach na tle gatunkowym (np. bitwa miedzy niemieckimi magami a goblinami pod Stralsundem w 1679 roku). Również ludzie w walkach między sobą dopuścili się symonii dzikich zwierząt oraz przedstawicieli swojego gatunku, niestety ten przypadek to niechlubny ludzki rekord. Symonie ludzi i paru innych bardzo niebezpiecznych organizmów zostały zakazane w 1834 roku na Drugiej Konwencji Ritoznawczej w Montevideo.

Symonia Kruka.

Zacznijmy od próby przesymonowania jednego kruka. Jeśli chcielibyśmy rzucić czar na więcej niż jednego osobnika musimy odpowiednio powiększyć liczbę składników

Składniki:

Kora drzewa kasztanowego

Pióro kruka i gołębia spięte srebrną wstążką

Lustro

Płótno lniane o wymiarach 3,5 cala x 3,5 cala

Wyciąg z mniszka lekarskiego

Płynne srebro lub chrom

Wykonanie: Podane wyżej składniki zostawiamy na kamiennej płytce (nie może być wykonana z tworzyw sztucznych lub metali). Wyobrażamy sobie cel symonii i przestawiamy wszystkie przedmioty wzdłuż umownego koła z stronę przeciwną niż ruch wskazówek zegara. Ta czynność powtarzamy ośmiokrotnie. Za ostatnim razem klaszczemy w dłonie i obserwujemy efekt rytuału. Dzień na ten rytuał jest dowolny.’

Efekty wizualne: Trudno je dostrzec, chociaż zdarzają się pojedyncze przeskoki iskier z jednego nośnika do drugiego. Wyczuwalne natomiast jest ciśnienie i poczucie chłodu nad płytką (bariera semiosferyczna).